Na drie jaar was het hoog tijd voor weer een boek in de Atlanta reeks. Ik ben terug bij Will Trent en Sara Linton de hoofdpersonen uit deze reeks. Hij werkt voor het Bureau of Investigation in Atlanta en zij is forensisch arts. Ze vormen samen een stel zowel op liefdesgebied als in het oplossen van moordzaken.
Ik heb een paar jaar vrij genomen van schrijven over Will en Sara en heb andere boeken geschreven. Dat was goed om mijn eigen fantasie te prikkelen. Ze moesten weer opnieuw interessant voor me worden. De onderbreking heeft me geholpen op een andere manier naar ze te kijken en veranderingen aan te brengen, want schrijven moet niet gaan vervelen. Daarbij was het interessant om iets totaal anders te schrijven. Ik word er een beter schrijver van.
Credit: Michael Bernhard | glampool
Bij het schrijven van sommige boeken dacht ik, dit is gewoon een leuk en goed boek, maar bij Verborgen dacht ik Jezus, ik kan het echt! Ik slaag erin sociale misstanden waar ik graag over wil schrijven te gebruiken. Ik ben in staat om er iets nieuws, iets anders over te zeggen en het tegelijkertijd dusdanig in het verhaal te verwerken, dat de vaart erin blijft, en het er niet dik bovenop ligt. Want de lezer moet er geen last van hebben. Ik hou nou eenmaal niet van preken.
Karin Slaughter over schrijven.
Ik werk aan één boek tegelijk en altijd chronologisch. Ik kan niet het lekkerste deel eerst schrijven en daarna de rest invullen. Twee of drie weken achter elkaar schrijf ik in mijn hut in de bossen, twee uur rijden vanaf Atlanta. Ik noem het mijn creatieve schulp. Daar slaap ik ook. Ik zie en spreek niemand zo’n periode. Dat is echt heel verstandig, want ik ga niet in bad en heb alleen maar interesse in het verhaal. Ik kan dan zelfs geen televisie kijken. Elke ochtend als ik de deur openmaak staat er een koelbox met inhoud op de stoep, volkorenbrood en een thermosfles soep. Daar neergezet door mijn zorgzame vader.
Ik schrijf in een onmogelijke positie met mijn laptop op een kussen op schoot. Het wordt steeds moeilijker helemaal sinds ik een rugblessure heb gehad in 2014. Het is pijnlijker om lang stil te zitten. Mijn huisarts raadde me stomme dingen aan, bijvoorbeeld om te stretchen tussendoor. Maar ja, je kunt als je aan het schrijven bent moeilijk ineens stoppen om wat Jumping Jacks te doen. Gelukkig heb ik een kleine blaas dus ik moet vaak opstaan om naar de wc te gaan. En ik doe dutjes tussendoor.
Karin Slaughter over het schrijven van reeksen
Ik plan zo’n drie boeken vooruit. Daar zijn leuke kanten aan en vervelende. Het leuke is dat je dingen ver van te voren kan verzinnen. Zaken die veel later pas vruchten af gaan werpen. Ik vind het heerlijk om veel van dat soort ontwikkelingen in mijn boeken te stoppen. En het is een uitdaging om hints te geven over zaken die pas veel later in een volgend boek aan de orde zijn. Het is fantastisch als lezers me schrijven dat iets drie boeken ervoor al werd aangekondigd. Dan hebben ze opgelet.
Maar ik wil me niet gaan vervelen bij het schrijven van series dus soms is het fijn om even een rustpauze in te lassen, een ander boek te schrijven en opnieuw interesse te krijgen in de karakters.
Credit: Michael Bernhard | glampool
Karin Slaughter over het onthouden van verhaallijnen per karakter.
Dat gaat nog weleens mis en lezers wijzen me er meestal op. In Verborgen wist ik niet meer wat voor een auto Will had en zijn leeftijd klopt lang niet in alle boeken. Iemand heeft op Wikipedia een geweldige pagina gemaakt waar ik soms op kijk en iemand anders heeft een lijst van de hoofdpersonen, maar ik heb geen document voor elk personage in mijn computer. Het zit allemaal in mijn hoofd. Mijn boeken staan uiteraard wel digitaal in mijn computer, maar computers worden oud, je koopt een nieuwe en niet elke file verhuist mee. Dus koop ik bij Amazon regelmatig een digitale versie van één van mijn boeken zodat ik niet hoef te bladeren in de papieren versie. Ik heb minimaal alle boeken uit de series al vijf keer opnieuw aangeschaft.
Karin Slaughter over meelezen.
Ik hou met hart en ziel van mijn lezers, maar ik ben niet geïnteresseerd in hun mening tijdens het schrijven. Schrijven is heel erg persoonlijk en het moet zo perfect mogelijk zijn voor het gelezen mag worden. Vlak voor het geprint wordt lezen mijn dierbaren het manuscript, maar ze mogen alleen commentaar leveren op schrijffouten. Ik praat ook met niemand over de ideeën of ontwikkelingen. Alleen met mijn eindredacteur. Zij is ook de enige die meeleest tijdens het schrijfproces. Ik noem haar de beste vriend van mijn hersenen. Zij is één van de belangrijkste relaties in mijn leven al sinds mijn tweede boek.
Karin Slaughter over Karin Slaughter
Ik hou ervan om mijn lezers te verrassen. Dat komt denk ik omdat ik de jongste van drie zussen ben. Voor verrassingen zorgen was de enige manier om op te vallen in de familie. Ik was trouwens de enige thuis die las. Een vreemd kind ook. Mijn zussen vonden het idioot dat ik altijd zat te lezen. Ze stopten kauwgum tussen de bladzijden van mijn bibliotheekboeken om met te pesten.
Ik wilde altijd schrijver worden, maar mijn eerste boek werd door elke uitgever afgewezen. Het beste wat me ooit heeft kunnen overkomen. Ik was ergens in de twintig en had nog nooit iets wat ik wilde niet gekregen. Ik was behoorlijk succesvol in alles wat ik ondernam en nu net datgene waar ik heel erg graag succes in wilde hebben lukte niet. Een behoorlijke klap in mijn gezicht. Het hielp me om te focussen. Mijn sterkste kant is ook mijn grootste zwakte. Ik ben extreem loyaal en honds trouw
Karin Slaughter over verlegenheid.
Ik ben altijd verlegen geweest. Maar er is één gebeurtenis die me heeft geholpen niet overal het stilste meisje in de hoek te willen zijn. Ik had net mijn eerste boek uit en kreeg de kans om mijn favoriete schrijfster te ontmoeten. Iemand die ik al jaren lang enorm bewonderde. Het was vreselijk. Zij gaf me de indruk dat ze een hekel aan me had, dat ze niets met me te maken wilde hebben en dat ze me een idioot vond. Echt gruwelijk.
Niet veel later kwam ik erachter dat ze dodelijk verlegen was. Je herkent verlegenheid vaak niet in mensen. Het wordt makkelijk verkeerd uitgelegd. Ik dacht toen, misschien heb ik drie lezers, maar ik wil dat geen van hen zich ooit zo afschuwelijk zal voelen door mijn onhandige verlegenheid. Ik moest een knop omzetten om met aandacht te kunnen omgaan. Inmiddels weet ik dat die schrijfster die ik zo bewonderde om haar werk, een lieve en aardige vrouw is, alleen dat zij die knop dus niet kon omzetten.