In onderstaand interview met Karin Slaughter bespreken we haar nieuwste boek 'Waarom we logen', het spannende twaalfde deel in de Will Trent-serie dat 11 juni 2024 verschijnt. Dit boek introduceert een nieuw locked room-element, wat voor Slaughter een unieke uitdaging was. In het interview vertelt de Queen of Crime onder andere over haar schrijfproces, de complexiteit van haar personages, en hoe ze spanning en geloofwaardigheid in balans houdt.
Er zit een locked room-element in Waarom we logen, een nieuwe wending in de Will Trent-serie. Kun je ons vertellen hoe dat was om te schrijven?
Het locked room-aspect was nieuw voor mij, want meestal opereren Will en Faith in de context van een hele stad, met een scala aan personages. Ik speel altijd open kaart met de lezer en zorg ervoor dat het slechte personage er al vrijwel vanaf het begin bij is. Deze keer was het de uitdaging om de slechterik binnen een beperkte groep te introduceren zonder afbreuk te doen aan de spanning. Het verhaal draait om een aantal mensen die zich op een min of meer geïsoleerde plek bevinden, van wie een het gedaan móét hebben. Ik mocht niet valsspelen van mezelf door de dader bijvoorbeeld toch vanuit de stad laten komen. Uiteindelijk besloot ik om aanwijzingen te verstoppen in de delen waar Mercy nog leeft en vervolgens te kijken wat er met die aanwijzingen gebeurt nadat ze is vermoord.
Ieder boek lijkt zijn eigen uitdagingen te hebben. Kwam je bij het schrijven van Waarom we logen iets tegen wat je niet had verwacht?
Ik gebruik bij voorkeur drie vertellers, van wie Faith er doorgaans eentje is, maar soms sluit ik haar buiten. In Waarom we logen laat ik Mercy tijdelijk die derde stem overnemen. Wat me echt verraste, waren haar brieven. Niet in de zin dat ik die niet had gepland. Aanvankelijk zag ik ze als een mogelijkheid om meer aanwijzingen in het verhaal te stoppen, maar uiteindelijk draaiden ze vooral om de zielenroerselen van een vrouw die wordt misbruikt in een relatie.
De brieven leverden emotionele sleutelfactoren op die van belang zijn voor het verhaal als geheel. Door de brieven kon ik een evenwichtig beeld van Mercy schetsen voordat ze wordt vermoord, en inzicht bieden in haar leven en haar diepe liefde voor haar zoon. Van het schrijven van die stukken heb ik echt genoten. Volgens mij komt haar grappige, aparte persoonlijkheid er goed in naar voren.
De brieven helpen ook om een compleet beeld van haar karakter te schetsen, zodat we haar leren kennen op een manier die anders niet mogelijk was geweest. Ik vond dat we na haar dood nog meer van haar moesten horen, om een band met haar te blijven voelen. In veel misdaadromans raakt het slachtoffer uit beeld, en in het echte leven ook. Er wordt dan gemakkelijk vergeten dat het over een mens van vlees en bloed gaat. Mercy’s brieven herinneren de lezer eraan dat ze een echte persoon was met dromen en wensen en momenten waarop ze faalde. Faith speelde hierin eveneens een rol. Ook al vindt ze het een uitdaging om een echte locked room-mysterie op te lossen, ze verliest geen moment uit het oog dat het over een vrouw gaat met een zoon en een familie – dat Mercy een leven had.
Zonder iets te verklappen, je creëert altijd heel complexe daders. Hoe heb je dat aangepakt bij Waarom we logen?
Ik weet altijd van het begin af aan wie de dader is. Volgens mij is dat belangrijk, want dan kun je de daders in het verhaal verweven. Het geeft je de mogelijkheid om te vertellen waarom ze het hebben gedaan en wat er mis met hen is. In mijn boeken heeft de dader het nooit zomaar gedaan omdat hij of zij een slecht mens is. Er zit meer achter. Ik heb altijd willen begrijpen waarom mensen slechte dingen doen. Soms zijn ze over de hele linie slecht, maar vaak hebben ze ook goede eigenschappen of zijn er verzachtende omstandigheden. Aan het begin van een boek stel ik mezelf altijd de vraag: wat drijft die persoon ertoe om een misdaad te plegen? Die vraag kan ik dan aan het eind beantwoorden.
Je doet uitgebreid onderzoek voor je boeken. Kun je ons iets vertellen over het onderzoek dat je hebt gedaan voor Waarom we logen?
Meestal weet ik al zo’n beetje wat voor onderzoek er nodig is voordat ik aan het boek begin. Er is een dokter, David Harper, die me al vanaf het tweede boek uit de Grant County-serie helpt om Sara als een echte dokter te laten klinken. Hij is een geweldige leraar en heeft een engelengeduld. Hij weet hoe hij dingen uit moet leggen zodat ik ze in een verhaal kan verwerken. Soms gebeurt het dat een schrijver een expert om advies vraagt, maar dat die de materie niet kan uitleggen op een manier die helpt om er een logische gebeurtenis in het boek van te maken. Als schrijver van fictie heb je daar niets aan.
Bij dit boek dacht ik eerst dat er niet veel medische aspecten zouden zijn om te bespreken, en toen doken er in de eerste honderd bladzijden toch allerlei medische kwesties op. Die had ik allemaal kunnen negeren, als Sara geen dokter was geweest. Een dokter zal niet zeggen: `Goh, dit ding heeft dat ding beschadigd.’ Je moet de juiste termen gebruiken, en daarbij is David onmisbaar. Toen ik er niets van snapte en maar vragen bleef stellen als: `Waar zit die ader? Waar zit dat? Waarom geef je over als dit gebeurt?’, bleef hij steeds geduldig uitleg geven.
Er zit een grapje in het boek over Sara die Amanda op de kast jaagt door heel technisch te worden, en later ontdek je dat ze dat expres deed. Dat kwam voort uit een gesprek dat ik ooit had met David. Ik had moeite met het verhelderen van een uitkomst in een boek dat ik aan het schrijven was, en hij gebruikte steeds het woord `technisch’. Dus ik dacht: oké, dit is een thriller, dus het moet vlot gaan, maar technisch gezien moet het ook kloppen, anders stoort het lezers die als dokter of verpleegkundige werken. Laat ik dus een context bedenken waarin dit logisch is.
In je boeken verwijs je vaak naar liedjes. Waar luisterde je naar terwijl je Waarom we logen schreef?
Vooral naar Allison Russell, omdat ik van liedjes hou waarin een verhaal wordt verteld. Iedereen weet dat ik gek ben op Dolly Parton. Verder heb ik geluisterd naar Beyoncé. Haar nieuwe cover van `Jolene’ is geweldig. Ik vind dat beide versies een soort tijdscapsule vormen. Ik ben blij dat we in het Beyoncé-tijdperk leven, want het Dolly-tijdperk was niet gemakkelijk voor vrouwen. Ik luister ook graag naar Janelle Monáe. Iets in haar liedjes raakt me. Soms zijn het echt meezingers, maar soms vertelt ze gewoon een verhaal dat echt iets met je doet. Hetzelfde geldt voor Maren Morris. Kortom, ik heb naar veel verschillende soorten muziek geluisterd. Ik heb ergens een geweldige term gehoord om mensen zoals ik te beschrijven: jamba-dexterous. Iemand die naar verschillende jams luistert.
Je verstopt vaak kleine grapjes of verrassingen in je boeken. Zitten die ook in Waarom we logen?
Een paar zelfs. Een van de verdachten in het boek heeft als alibi aangevoerd dat hij een serie op Hulu keek over een rechercheur met een hond. Dat is duidelijk de Will Trent-serie, die in de vs op Hulu wordt uitgezonden. Maar ik kon ook de hulp inroepen van Ramón Rodríguez, die Will Trent speelt in de serie. Er zit een chef-kok uit Puerto Rico in het boek, en normaal gesproken zou ik dan een Puerto Ricaans restaurant opzoeken en gerechten van de kaart halen, maar ik dacht: waarom zou ik dat doen terwijl ik een expert vlakbij heb? Dus heb ik Ramón gevraagd om wat tips voor voorgerechten. Het is zo’n aardige kerel; hij was meteen bereid om te helpen. Voor dit verhaal heb ik ook met iemand over paarden gepraat. Dat werd een lang gesprek waarvan uiteindelijk niets in het boek terecht is gekomen, maar ik heb wel de naam van een bepaald paard in het boek verstopt.
Er zijn zoveel schrijvers die dromen van een carrière als de jouwe, met boeken die in grote oplagen en in meerdere talen worden uitgegeven. Heb je advies voor mensen die graag schrijver willen worden? Is dat advies veranderd in de loop van je carrière?
Mijn advies is altijd hetzelfde gebleven. Als je een schrijver wilt worden, moet je een lezer zijn. Veel mensen verliezen dat uit het oog, vooral omdat het heel frustrerend kan zijn om te proberen een boek te laten uitgeven. Je leest andere boeken en denkt: waarom wordt dit werk wel gepubliceerd? Ik ben een veel betere schrijver. Maar er komt zoveel meer bij kijken dan goed kunnen schrijven. We zouden het liefst zien dat de kwaliteit van de schrijver het belangrijkste criterium is voor het succes van een boek, maar er spelen nog een heleboel andere factoren mee. Dus het is goed om breed te lezen, niet alleen in het genre waarin je zelf schrijft.
Maar zorg er ook voor dat je schrijft wat je zelf graag zou lezen. Zo simpel is het. Maak je niet druk om wat de markt wil en probeer niet `de volgende’ wie dan ook te worden. Wees jezelf en schrijf je eigen verhalen.
In je boeken beschrijf je geloofwaardige sterfgevallen met plastische details. Heb je een voorkeur voor een bepaalde moordmethode?
Ik vond de dood in Verzwegen boeiend, omdat ik uitgebreid moest onderzoeken wat dieren met lijken doen.
In de loop der tijd heb ik heel veel gelezen over dood en bederf. Je hebt natuurlijk onderzoekscentra waar ze het ontbindingsproces bestuderen, maar daar komen natuurlijk geen dieren aan te pas. Dus moest ik grondig spitten om uit te zoeken wat een dier nu eigenlijk precies met een lijk doet. Zo vond ik een fascinerend artikel over katten. Als hun baasje doodgaat, likken katten aan de lippen van hun dode baasje, omdat ze gek zijn op de geur van bederf die vrijkomt. Tegen de tijd dat een dode katteneigenaar wordt ontdekt, kan het zijn dat de kat de lippen zo intensief heeft gelikt dat die geheel zijn verdwenen. Ze kunnen zelfs letterlijk je hele gezicht weglikken.
Als kattenliefhebber wil ik nu al zeggen: als mij dat overkomt, mag mijn kat Dexter gerust zijn gang gaan, als dat hem troost biedt.
Je laatste paar boeken gingen over Will Trent. Hoe hou je het als schrijver boeiend voor jezelf als je zoveel boeken over hetzelfde personage schrijft?
Ik probeer bij elk boek een nieuwe invalshoek te vinden. Daarom bedacht ik voor Waarom we logen een locked room-mysterie. In andere boeken spring ik weer heen en weer in de tijd of ik introduceer nieuwe personages. Vaak ook verken ik een sociale kwestie die me interesseert, zoals Mercy die in Waarom we logen wordt misbruikt. Misbruik is een thema waar ik jaren geleden in ben gedoken met een personage dat Lena heette. Haar misbruikverhaal loopt als een rode draad door mijn Grant County-serie.
Mijn lezers moeten niet vergeten dat zij een boek in etappes lezen, binnen een week of hoelang ze er ook over doen, maar dat ík er meer dan een jaar mee leef. Het moet me intrigeren en mijn passie opwekken, anders blijft het me gedurende die tijdspanne niet boeien. Ik lees het manuscript meerdere keren, pas dingen aan en breng uren en uren met het verhaal en de personages door. Dus als ik experimenteer met de vertelwijze of als ik personages als Mercy introduceer, dan is dat vooral om mezelf geïnteresseerd te houden. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe manieren om een verhaal te vertellen, omdat ik niet steeds hetzelfde boek wil schrijven. Tussen de reeksen door schrijf ik ook op zichzelf staande boeken om scherp te blijven. Ik ben me ervan bewust dat ik bof met mijn uitgever, die me altijd steunt bij wat me op een bepaald moment ook interesseert.
Een aantal van je boeken is verfilmd. Kun je iets vertellen over dat proces en wat je ervan geleerd hebt?
Laat ik om te beginnen zeggen hoe blij ik ermee ben. Ik vind het echt geweldig om te zien en ben enorm trots op wat ze ervan maken. Wat ik tot nu toe vooral heb geleerd – niet door déél uit te maken van het proces, maar juist door erbuiten te staan – is om dankbaar te zijn en de mensen te koesteren die mijn boeken bewerken.
Op de set zijn honderden mensen actief die er hun hele ziel en zaligheid in leggen om dat ene moment geschikt te maken voor verfilming. Het is elke keer weer fantastisch om te zien dat zo’n grote groep mensen zich zo intensief bezighoudt met dat ene kleine stukje van het verhaal.
Dus als lezers tegen mij zeggen: `Op tv liep Pieces of Her (Gespleten) anders af dan het boek’, herinner ik ze er vriendelijk aan dat televisie een ander medium is. Er werken bergen mensen aan mee die samen bedenken hoe ze het verhaal zo boeiend mogelijk kunnen vertellen. In het boek denkt Andy bijvoorbeeld veel na terwijl hij rondrijdt in zijn auto, wat op beeld doodsaai zou zijn. En neem bijvoorbeeld een gigantisch talent als Toni Colette. Zij heeft het personage van Laura enorm veel diepgang gegeven, terwijl Laura in het boek niet echt een grote rol in het heden speelt. Maar de grote Toni Colette geef je natuurlijk meer dan slechts een paar scènes.
Natuurlijk zeggen mensen over Will Trent in de serie: `Ramón Rodriguez is niet één meter negentig lang.’ Nee, maar hij is ontzettend sexy, en hij is lief en aardig, en hij snapt hoe Will Trent in elkaar steekt. Dat is het belangrijkste. Je kunt de rol laten spelen door een boomlange Zweed die niets van het personage snapt, of je laat het doen door Ramón, die Will helemaal begrijpt en ook nog eens gek is op Betty. Doe mij dan Ramón maar! En Betty natuurlijk.
Staan er nog nieuwe verfilmingen op stapel?
Ik vind het heel erg leuk dat Goede dochter wordt bewerkt voor televisie, zeker omdat ik de zes afleveringen van de serie allemaal zelf heb geschreven. Een script schrijven is iets heel anders dan een boek schrijven, en ik vond het een fantastische uitdaging om te ontdekken hoe dat in zijn werk gaat. Ik heb het geheimgehouden omdat ik het aan niemand wilde laten zien, voor het geval het me niet zou lukken. Ik heb ook een hoop gegoogeld om dingen uit te zoeken, want bij het schrijven van scripts gebruik je een specifiek format, en hoewel ik wel de juiste software had, had ik toch hulp nodig bij dingen als Hoe formatteer je de tekst als twee mensen tegelijk spreken? Hoe zeg je dat je heen en weer gaat tussen twee mensen die een telefoongesprek voeren?
Het schrijven van de scripts was echt een uitdaging voor mijn brein omdat het zo nieuw en anders was. Eigenlijk begon het gewoon als oefening, omdat ik beter wilde begrijpen waarom scriptschrijvers andere keuzes maken dan ik in mijn boeken maak als het gaat om het waar, waarom en hoe. Het structurele perspectief van het verhaal fascineerde me enorm. Ik ben ontzettend benieuwd wat de regisseur en de acteurs ervan gaan maken.
Kun je ons iets vertellen over je volgende project, of waar je je het meest op verheugt?
Ja, mijn volgende project is een op zichzelf staand boek, en het verhaal speelt zich af in Georgia. En o ja, er gaat iemand in dood.